Degenen die na de liturgische vernieuwingen (van na het Tweede Vaticaanse Concilie) hun Eerste H. Communie hebben ontvangen, zijn opgegroeid met de eucharistie als de maaltijd des Heren. Er werd gesproken over het altaar als tafel. Dat is op zich geen gek beeld. Henri Nouwen spreekt over de eettafel als ‘een van de intiemste plaatsen in ons leven:
"Aan tafel vieren we wat ons in het leven geschonken wordt. Samen eten is een intiem en heilig moment. Rond de tafel worden we kwetsbaar. [...] We worden familie, vrienden van elkaar. We worden een gemeenschap, één lichaam."
Aan tafel ben je een gezin, aan tafel deel je het leven: lief en leed. Op de andere moment van de dag is iedereen onderweg naar…, maar aan tafel vindt het gezamenlijke plaats. Daar valt het individuele stil en ontstaat ‘een gemeenschap van liefde’.
Eén gemeenschap in communio
De parallel met de eucharistie is snel gelegd. Wanneer we aan de altaartafel het brood breken, verandert er niet alleen iets aan ons persoonlijk, maar ook aan onze gemeenschap. Wij zijn verschillend van afkomst, achtergrond, ervaring, maar wij worden één lichaam: “Omdat het brood één is, vormen wij allen tezamen één lichaam, want allemaal hebben wij deel aan het ene brood,” zegt de apostel Paulus (1 Kor. 10, 17). De derde encycliek van paus Franciscus Fratelli tutti benadrukt dat universele broeder- en zusterschap.
Eerbied en genegenheid
De eucharistie is echter óók "offer" en daardoor bron én hoogtepunt van heel het christelijke leven. Iets heiligers is er niet. Daarom hechten diverse kerkgangers aan eerbied in een godshuis. Zij maken een kruisje met wijwater bij binnenkomst, zij knielen voor het tabernakel, staan grote gedeelten van de H. Mis en knielen tijdens het eucharistisch gebed, niet alleen als de maaltijd des heren wordt hernomen (in de consacratie), maar óók als het hoogste offer op het einde, vlak vóór het Onze Vader, door de priester aan God wordt aangeboden: "Door Hem en met Hem en in Hem...".
Broeder- en zusterschap
Diverse gelovigen bidden ook vóór en na de eucharistieviering in stilte. Zij verzamelen hun gedachten, gevoelens en intenties om deze op het altaar te leggen, zodat deze - mét de gaven van brood en wijn - opgetild en getranformeerd worden. Na de H. Mis zijn er stille dankgebeden en pas daarna is er (niet in de kerk, maar elders, zoals in de Hemelvaartzaal) gezelligheid onder het genot van koffie en thee. Wat zou het mooi zijn als we onze biddende broeders en zusters de ruimte en de stilte gaven.
Ter overweging: het gewicht van één H. Mis
Het volgende waar gebeurde verhaal werd verteld aan zuster Mary Veronica Murphy door een oudere non, die het hoorde uit de mond van wijlen eerwaarde pater Stanislaus SS.CC.
Op een dag, vele jaren geleden, was een kapitein van de boswachters in een klein stadje in Luxemburg, in een diep gesprek met een slager, toen een oudere vrouw de winkel binnen kwam. De slager brak het gesprek af om de oude vrouw te vragen wat ze wilde. Ze was gekomen om wat vlees te bedelen, maar had geen geld. De kapitein was geamuseerd door het gesprek dat volgde tussen de arme vrouw en de slager.
“Alleen een beetje vlees,…….”
“Maar hoeveel ga je me geven?”
“Het spijt me dat ik geen geld heb, maar ik zal de mis voor je horen”
Zowel de slager als de kapitein waren zeer goede mannen,
maar zeer onverschillig over de religie,
dus begonnen ze meteen te spotten met het antwoord van de oude vrouw.
“Goed dan” zei de slager.
“Ga naar buiten en hoor de Heilige Mis voor mij,
en als je terugkomt,
zal ik je zoveel vlees geven als de Heilige Mis waard is”.
De vrouw verliet de winkel en kwam later terug.
Ze naderde de toonbank en de slager die haar zag, zei:
“Goed, dan zullen we zien….”
Hij nam een strookje papier en schreef erop “Ik heb een Heilige Mis voor je gehoord.”
Vervolgens plaatste hij het papier op de weegschaal
en een klein botje aan de andere kant,
maar het papier bleek zwaarder te zijn dan het bot.
Vervolgens legde hij een stuk vlees in de plaats van het bot,
maar toch bleek het papier zwaarder.
Beide mannen begonnen zich te schamen voor hun spot,
maar gingen door met hun spel.
Er werd een groot stuk vlees op de weegschaal gelegd,
maar het stukje papier hield nog steeds stand.
De slager, geërgerd, bekeek de weegschaal, maar ontdekte dat ze in orde was.
“Wat wil je, beste vrouw? Moet ik je een hele schapenbout geven?.
Hierop legde hij de schapenbout op de weegschaal,
maar het papier woog zwaarder dan het vlees.
Er werd een groter stuk vlees op gelegd,
maar weer bleef het gewicht op de zijkant van het papier.
Dit maakte zo’n indruk op de slager dat hij zich bekeerde
en beloofde de vrouw haar dagelijkse portie vlees te geven.
Wat de kapitein betreft, hij verliet de winkel als een veranderd man,
een fervent liefhebber van de dagelijkse Heilige Mis.
Twee van zijn zonen werden priester,
de een Jezuïet en de ander vader van het Heilig Hart.
Pater Stanislaus eindigde met te zeggen:
“Ik ben religieus van het Heilig Hart en de kapitein was mijn vader”
Vanaf dat incident werd de kapitein een dagelijkse misbezoeker
en werden zijn kinderen opgeleid om zijn voorbeeld te volgen.
Later, toen zijn zonen priester werden,
raadde hij hen aan om elke dag goed de Heilige Mis op te dragen
en nooit het offer te missen door eigen schuld.
Mgr. Luc Van Looy, Eucharistieviering te Kapellen,
uit; “GAAT TOT JOZEF” 16-3-2024
